Skip to main content

Perpendikel

Eine Bauersfrau mit Tragkorb kam
zum Uhrmachermeister Bernhard Saam.
(Das liegt zurück schon einige Zeit,
doch Saams Nachkommen sind noch heut)
Das Folgende in unserem Platt,
weil Hochdeutsch keinen Platz hier hat.

Also koam a Bauerschfraa
zum Mäster Saam früh gege Zah,
klopft oh de Tür …. „Ner rei – ner rei!“
die Tür ging auf, die Fraa ging nei …
A Gruß zum Sympathieerwecke
blie ihr in de Gorgel stecke;
denn für lauter Tickeltackel –
hie un her un hiegewackel,
wust ´se net wos sie sollt söh
in so unbekannt Miliöh …
Der Mäster Saam ließ sie gewähr
un sött nacher so ungefähr:
„Gell, dos is a schünner Klang?
bei mir kömmt jede Uhr in Gang!
Manche mache mir zwoar Schmerze …
wos hon Sie denn of´n Herze?“.
„O“ sött die Fraa „ich wäß gena,
Sie hon ömmer noch Ihr Fraa –
Wie könne Sie doa gfräag als Moh,
wos ich of´n Herze hoh?
Natürlich – ich verschtea dan Sinn;
Doch ich ho´s in de Kütze dinn“.
Inzwische hatt´se schue ihr krumme
Huckelkütze rogenumme,
wickelt aus Papier un Tuch
´n emalierte klänne Krug
Un sachte, damit niß passiert,
´n Permedickel –hüsch poliert ….
Schtellt dan Krug hie: „So Herr Saam,
doa hon se ´n vertel Liter Rahm –
gut bezohlt un domit Schluß
wenn Sie mache mir in Schuß
dan Permedickel of de Schtell;
ich will drauf wärt – dos geht doch gell?”.
Der Saam wußt weder naus noch no,
guckt dan Permedickel oh,
guckt die Fraa oh, sieht dan Topf,
schüttelt elf moal mit´n Kopf
bis er sein Zwicker ro hatt gschüttelt.
Draufhie sött er unvermittelt:
„Ja wos denn ner, Fraa Wogeschwanz,
der Permedickel is doch ganz,
mit Ihne kennt me sich net aus –
tun Se doch Ihr Uhr moal raus“.
Die Fraa klopft o ihr Schtern un lacht:
„Dos ho ich mir doch gleich gedacht!
Ower ich bin net plemplem –
Mei Uhr die ließ ich schüe dehemm.
Sie hätte wohl gern dro gekluckert,
bißle hie un her gefuckert
un nacher noch behaupt: sie gätt –
blues dos vertel Rahm langt net?
So brauche Sie mir net ze komme.
Die Wagenschwanze is ke Dumme.
Ich kenn mich aus. Mei Uhr tut genn –
Blues de Permedickel bleibt ömmer schtenn!“.

Aus den 3 Heften, die Hugo Walther am 11.01.1962 Herrn Albert Fischer aus Themar für 100,00 DM verkauft hat und sein Enkel, Herr Hartmut Fischer, der Stadt Themar als Leihgabe überlassen hat.
Skip to content